14-02-16
ความจริง เวลา ก็แทบจะไม่มีเลยนะ เพราะ ภาระกิจเยอะมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
เช้าตื่นมา ... ส้มรีบถ่ายรูปของที่จะขาย
ประมาณ 10 โมง ซ้อมถ่ายรูปรับปริญญาให้แป้ง
เที่ยงนิด ๆ ตาลีตาเหลือกไปซื้อของ
กว่าจะได้เจอไมค์จริง ๆ ก็เกือบ ๆ 3 โมงเย็น
พักหลังมานี้ ตั้งแต่ร้านส้มยุ่ง ๆ (ก็ประมาณ 2-3 สัปดาห์มานี้ ที่ยุ่งมาก ๆ)
ไม่ใช่ว่า เราไม่มีเวลาให้กันนะ เวลาหน่ะ เท่าเดิม แต่ ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน มันมีแต่ทำของขาย แพ็คของส่งลูกค้า แทบไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นเลย
แม้แต่ความรู้สึกที่อยากจะจับมือไมค์ มันก็แทบไม่มี เพราะ เหนื่อยมาก กับการทำงาน และการขายของ
ส้มเข้าใจเลยว่า เงิน กว่าจะได้มาแต่ละบาท มันยากจริง ๆ
เมื่อก่อน ที่ทำงานกินเงินเดือนเพียงอย่างเดียว ส้มรู้สึกว่า ชีวิตสบ๊าย-สบาย ใครบอกเงินหายาก ไม่จริง เถียงหัวชนฝา เพราะ สบายจะตาย พอถึงเวลา ก็ได้เงินเดือน วัน ๆ นั่งที่โต๊ะ ตากแอร์เย็น ๆ เขียนไดอารี่ ดูนู่นดูนี่ในเวป อ่านกระทู้พันทิป บลา ๆ ๆ ...
แต่พอเริ่มขายของ
ทุกอย่างในชีวิตก็เปลี่ยนไปหมด เวลา 24 ชั่วโมง แทบไม่พอ
ส้มหยุดขายของไปเดือนกว่า ๆ นะ เมื่อช่วงปลายปีที่ผ่านมา เพราะคิดว่า ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยมาก
แต่พอปลายธันวา ก็กลับมาขายอีกครั้ง
ชีวิตกลับมาเร่งรีบเหมือนเดิม โดยเฉพาะ สัปดาห์ที่แล้ว ช่วงก่อนวันวาเลนไทน์ ที่ร้านขายดีมาก ๆ ๆ
2 สัปดาห์ที่ผ่านมา ส้มเลยไม่ได้เขียนไดอารี่เลย
ตื่นเช้ามา รีบถ่ายรูป พักเที่ยง กินข้าวแบบรีบ ๆ แล้วรีบถ่ายรูปต่อ ตอนเย็นเลิกงาน รีบจัดของเตรียมไปแพ็คกับไมค์ พอเจอหน้าไมค์ก็แพคของ ทำของ เป็นแบบนี้จนหลับตานอนทุกวัน
กลับสู่อาการนอนหลับไม่สนิท หลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอดทั้งคืน เพราะในหัว คิดแต่ว่า...
พรุ่งนี้ จะหยิบอะไรมาถ่ายรูปขาย
พรุ่งนี้ จะขายของได้ดีมั๊ย
พรุ่งนี้ จะต้องเตรียมของอะไรบ้าง
ทำเอาส้มเหนื่อยจนอยากถอดใจ แต่ว่า ท่องไว้ตลอดว่า ไม่นะ ชั้นจะต้องสู้ ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ
คือ เหนื่อยนี่ เหนื่อยจริง ๆ ไม่ใช่แค่บ่นว่าเหนื่อยใจ แบบที่เมื่อก่อนบ่น แต่มันคือ เหนื่อยกายจริง ๆ
นอนไม่พอ กินไม่อร่อย ไม่มีคำว่า Slow Life เหมือนคนอื่นที่ชอบพูดกัน สโลว์ไลฟ์คืออะไร ชั้นไม่รู้จัก (ห้าห้าห้า)
เมื่อประมาณวันพุธหรือพฤหัสที่ผ่านมา ออกอาการงอแงขั้นรุนแรง
นั่งคิดแบบ ไม่เอาแล้ว ไม่ไหวแล้ว ชีวิตช๊าน... ทำไมมันแย่แบบนี้ อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ
อยากเล่นอูคู่เลเล่ อยากนอนดูละคร อยากนอนกอดลิลลี่ อยากไปนู่น อยากไปนี่ ทุกอย่างคือ ไม่ได้ทำทั้งหมด เพราะ ไม่มีเวลา
คือ เกือบจะถอดใจแล้วแหละ แต่พอกลับมาบ้าน มานอน แล้ววันรุ่งขึ้น ได้พัก ทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ พร้อมกลับมาสู้เหมือนเดิม ^^
ถามว่า จะทำต่อมั๊ย คำตอบคือ ไม่ถอดใจง่าย ๆ เหมือนครั้งที่แล้วแน่ ... สู้.............. !!! ^^
.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น